Susayanlara Bir Pınar Olan Bendim

 

Olmasa da beni kendinde arayan

Rahatla huzurla çoktur yatmayan

Beklerim bir köşemde layık olanı

Gecenin karanlığında benim ışıyan

Bir sırrım ben varılınca çözülmeyen

Bazen ağlasam da sonrasında güldüren

Ben terk etsem de benim terk edilmeyen

Girdiğim gönülde cenneti benim yaşatan

Tüm neşeler benim dilimle gülüştü

Benden ayrı kalmak bilene ölümdü

Geride kalan korumdu sönmez külümdü

Bendim yaşanmayan anlara koşturan

Güller benden aldı benimle açtı

Beni bilmeyenler benden kaçtı

Cennetten geldim âşıklar benimle yattı

Bendim gülmeyenleri güldüren

Bana yaklaşamadı dünyanın zalimi

Kapladım gönlünü onca âlim’i

Verdim esirgemedim tüm sevgimi

Ağlayanların gözyaşını silen bendim

Bazen aradılar çölde sahrada vahada

Bazen başların kaldırdılar aradılar havada

Ben zaten her yerdeydim bu dünyada

Hasretle bekleyenlerin beklentisi bendim

Bazen bir gülümsemenin içine saklandım

Bazen bir gamzenin çukuruna gizlendim

Beni o an görenleri cennete vardırdım

Cenneti arayanların kapısı bendim

Sözlerin hecelerin içinde yattım

Zalim olanları aldım uçuruma attım

Bir bakışla insanları anlayan yaptım

Zalimi yıkanların adımları bendim

Bazen bir pınarın çeşmenin başında durdum

Bir avcı gibi kalbi boş olanları anında vurdum

Bir yudum su isteyenleri güzellerin eliyle sundum

Susayanlara bir pınar olan bendim

Bazen karanlıklar içinde saklandım

Karanlıkları yardım ışık oldum vardım

Yolunu kaybedenlerin yolu oldum sardım

Yolda kalanların yoldaşı olan bendim

Tanıdınız şimdi beni sanırım

Bir cümle ile ben bazen anılırım

Aşk derler adıma söyleyene sarılırım

Bir damla mutluluğa hasret kalana koşan benim

Herkes beni yazdı yazdıkça bitmedim

Hiçbir gönlü terk edip ben gitmedim

Beni terk ettiğini sananları gözyaşı döktürdüm

Geri dönenlere kapımı açan yine benim

Nasıl anlarsanız anlayın ben akan bir pınarım

Güzel ceylan gözlü kadınların bakışında yaşarım

Sonra gönlüne girer bir volkan gibi kaynarım

Benimle yanmak isteyenleri yakan canlı tutan benim

Benimle yananları tatlı gülüşlerle huzura erdirdim

Kemale eriştirdiklerimi gönüllerde gezdirdim

Bir kuru soğanla iki aşığı bir ömür boyu güldürdüm

Kanaatkâr olmayanı kanaatkâr eden benim

Bendeki bu güzellikleri gücü veren Mevla’dır

Kullarına layık gördü beni gönderdi ondandır

İçine Mevla kendinden bir nurunu ekledi sırla doludur

Mevla sevdiği kulunu aşkla sınadı sonra aldı kucakladı

Âşık Gülveren’im anlatmayla aşk anlatılmaz yaşanır

Ceylan gözlü yârin aşk dolu gönlüne gönül bağlanılır

Anlaşılmayan ne var ise bil ki aşkla anında anlaşılır

Var sende ara bul aşkı yârin gönlünde yoksa kapısı kapatılır

Mehmet Aluç / Âşık Gülveren