Şiirlerin Konuşan Dili

24 Ekim 2015 Cumartesi

Yolumuz Hak Peygamberimiz Hak...

Ey insanlar canlar İslam bize dindir

Onunla cümle kullar gülendir

Ömür dediğin bir gün bitendir

Yolumuz hak Peygamberimiz hak

Gülüşü ile ahirete gidenlere bak

İslam ile yollar birbirine varır

İslam’la cümle gönüller sarılır

Yaralarda merhametle sarılır

Yolumuz hak Peygamberimiz hak

Gülüşü ile ahirete gidenlere bak

İslam olsun gönülde gönül paslanmasın

Gönül nefisle şeytana yaslanmasın

Tek başına kul dertlerle baş başa kalmasın

Yolumuz hak Peygamberimiz hak

Gülüşü ile ahirete gidenlere bak

İslamsız gönül merhameti ne bilsin

İslam’ı yay ki gönüller sevsin gülsün

Nefret kin dersen yok olsun gitsin

Yolumuz hak Peygamberimiz hak

Gülüşü ile ahirete gidenlere bak

Kul Mehmet’im seyran eyle âlemi

Merhametle yaz tut sen kalemi

Göç vakti imanla göç eyle âlemi

Yolumuz hak Peygamberimiz hak

Gülüşü ile ahirete gidenlere bak

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Nur İslam Yolda Bizi Bekler

İslam yoksa gönülde ne arasın can canda

İslam yoksa nefret dolaşır her an kanda

Haydi, koşalım İslam’a canlar bulsun canı canda

Yoksa da nefretle yok oluruz bir anda

Gönlünde merhamet var aç bak sende

Dünya malına gönül verme bazen de

Güller açsın her adımında gülüşünde

Yoksa da nefretle yok oluruz bir anda

Nur İslam kollarını açmış yolda bizi bekler

Yol çıkalım haydi canlar yiğitler

Arkamızda ekelim gidişimizle gülücükler

Yoksa da nefretle yok oluruz bir anda

Kul Mehmet’im merhametle açılsın elin

İmandan başka söz söylemesin dilin

Gül Kokulu Peygamber ümmetiyiz bilin

Yoksa da nefretle yok oluruz bir anda

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

İslam Nurunla Sar Beni...

Al ruhumu nur İslam nurunla doldur

Bu kul Rahman her zaman kuldur

Ömür dediğin bir nefeslik yoldur

Toprağa varmadan İslam nurunla sar beni

İçimde sadece nurun kalsın

Dünya malı yok olsun kaçsın

Merhametin çiçekleri açsın

Toprağa varmadan İslam nurunla sar beni

Gül Kokan nur Peygambere yolumsun

Gül kokulu Peygambersiz sözlerim kurusun

Adım atarken gül kokulu Peygambere sorulsun

Toprağa varmadan İslam nurunla sar beni

Kul Mehmet’im İslamsız yüreğim delik delik

Yık nefsini dinin önüne eyleme perdelik

Ömür dersen yolu kısa bir nefeslik

Toprağa varmadan İslam nurunla sar beni

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

23 Ekim 2015 Cuma

Sana Bir Yayla Şenliği Tadında Gülücükleri Sundum…

Ah ne diyeyim sevdiceğim, en sonunda nefret dolu bakışınla yüreğim orta yerinde çatlattın, ben mi gülmesini bilmedim, sen mi gülmesini bilmedin anlamadım! Galiba sen bilmedim, bilmiş olsaydın bana sen öğretirdin o çatık kaşlarını biraz düzelterek, vicdansız zalim! Kendime sana ait umutlarım hayallerim vardı, hepsini paramparça ettin ve gittin, benden önce mezara… Şimdi mutlu musun yerinde? Rahat mısın yattığın o yerde? Son nefesinden önce pişmanlığın yüzünden burcu burcu akarken, nefretinden yinede pişmanlığını söylemedin, soluksuz gittin, ne diyeyim ben şimdi? Kötü olana güzel mi diyeyim? Ağlatana güldürdü mü diyeyim? İnsan, bir ömür gönlünde sevgi ile sürünür mü? İşte ben peşinde gönlümde sevgimle, sürüm sürüm süründüm?

Şimdi yine yürek sızımla, seni mutlu edememenin azabı ile kaldım baş başa… Kalbime son mermiyi bu sızı ile sıktın ve gittin… Mısra mısra sana söylediğim şiirlerim, nasılda senin karşında vahşeti yaşamış kahr olmuşlardı, boynu bükük kalmışlardı benim gibi, şimdi mutlu musun yattığın o yerde? Gidenin ardında bunlar söylenmez ama yüreğime ağrı dağını oturttun…

Her anımda sana bir yayla şenliği tadında gülücükleri sundum, sen o çatık kaşlarınla hep ret ettin, sende güzel bir şey sunmadın ve ben hala nedir maksadın öğrenemedim, gerçi binlerce defa sorduğumda sessiz kaldın! Bu halinle yıllarca değişirsin diye sana sabır ettim, ama en sonunda sabır taşımda çatladı, un ufak oldu!

Gurbette yorgun kalmış bir dilenci gibi hep peşinde koştum, elden ne gelir, çekmekten başka, belki dedim bir an düzelir, mutluluğu yaşar ve yaşarız dedim ama olmadı, şimdi yattığın yerde istediğin oldu mu? Olacağını hiç zan etmiyorum, biliyorum ki ağlatan ağlar, güldüren her zaman güler… Belki sevgim masum olduğu için ezildi ama önemli değil artık olan oldu, bu aşk sonsuza kadar seninle beraber mezara gömüldü ve bitti çok şükür… Gönül dostu Yunus Emre Ne güzel söylemiş:

GERÇEK ERİN HALİNİ

Yalan söyler görmeyen, haberi gören bilir
Gerçek erin halini, yolda can veren bilir

Tatma gönülde kini, hoş tut gönülde miskini
Dünya ahiret ekini, ekip götüren bilir

Ademin toprağın dört ferişte götürdü
Suyunu neden kattı, yapıp yuğuran bilir

İsrafil ü Azrail, Mikail ü Cebrail
Kıyamet ne gün kopar, yarın sur uran bilir

Dokuz kırk yaşayan eylenmedi dünyada
Saati bir dem imiş, sohbeti süren bilir

Ölmez dirliği bulduran, evliya sohbetidir
Yunus dahi bilmezse, okunan Kur'an bilir

Gerçi sana söylediğim tüm sözler tükenmişti, şimdi bu sözleri sana ölmeden önce söylesem de boştu biliyorum, belki mezarda kulakların çınlar, çınlamaz ya beklim diyorum,ve kapatıyorum bu gönül sayfamı…

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Pişmanlık O An Olmaz...

Ey canlar kardeşler ecel gelir ölüm çiçeği açar

Her an insanlıktan kaçan insan sanmayın kaçar

Çiviyle çakılmış gibi bakar boş bez gibi yıkılır naçar

Pişmanlık o an olmaz önce olurdu eyvah kaldın biçare

Yanlarında kolların kalkmaz tabut kalkar şaha

Eyvah götürmeyin beni desende artık boşa

Zaman gelmiştir hesaba vermeye doğru koşa koşa

Pişmanlık o an olmaz önce olurdu eyvah kaldın biçare

Sırtında sıvazlardı düşman sana göre dostundu

Nerede onlar yoklar yanında bir anda yok olundu

Güç kuvvet dermanınla koşardın ne oldu nasıl yok olundu

Pişmanlık o an olmaz önce olurdu eyvah kaldın biçare

Hani koşacaktın nefretinle beraber yedi deryaya

Kalkardı nefretle yıktığın viranelerde kolun havaya

Şimdi koşuyorsun çaresiz cehennem denilen deryaya

Pişmanlık o an olmaz önce olurdu eyvah kaldın biçare

Kul Mehmet’im der ki insan nasihat meclisine gelmezse

Gönülde açan çiçeklerine merhametle su vermezse

İnsanı insan bilip onunla birlikte olup beraber gülmezse

Ecel gelir alır götürür cehenneme gülünmeze insan olmazsan

Pişmanlık o an olmaz önce olurdu eyvah kaldın biçare

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Ah O An Kerbelâ Değil Âlem Yandı...

Vakit mi cehennem elbisesi mi giymişti

Yez’it mi üstüne nefreti dünyalık edepsizliği ile birlikte giymişti

Zaman koşarken sona Hz Hüseyin’e,

Gül kokan Resul’ün torununa doğru.

Zaman’a sona vakti kana bulayan merhametsiz gönüller,

Cehennem’den alev atına binmiş kendi alevlerinde yanmaya koşarken.

Zaman kâinata her daim dedesi gibi gülümseyen Hz Hüseyin’e gülümserken

Birazdan cümle Müslümanlar ve insanlarca acısını kalbinde silemeyeceği

O zalim ve melun zalimlerin vahşetine bir adım kalırken

Karardı gökyüzü kabardı, cehennem son sürati ile

Yolda nefreti ile cehennemin alev atına binerek koşanlara doğru

Ah Kerbela gönüller ismini anınca alevinle kavrulur

Ah kerbela ismin anılınca gözlerde yaşlar akar kurur

Ah yez’it ismin anılınca cehennemde alevler harlanır

Sanki sanki o an dünyayı kaplar o an alevi

Ah o an kerbela değil âlem yandı

Gönüller susuzluktan kavruldu

Merhametsizlikten kâinat kurudu

Ah olsaydık bir fırtına

O yez’itin suratına binler kumla dolsaydık

Ah yıldırım olsaydık bin yıldırım

O yez’it ve adamlarının kalbine hançer gibi saplansaydık

Ah yetişemedik gül kokan nebinin torunu

Ciğer paresi Hz Hüseyin’imize

Göğsümüzü parçalayarak siper olamadık

Yer yarıldı merhamet sanki silindi âlemde

Gönüller silindi bir anda sanki cehennem alevi sardı

Kanın toprağa damlamadan

Melekler seni kucakladı uçtular seninle cennete

Cennet gülüşünle nurlandı cennet sen meleklerin kanadında uçtun

Gül kokan nur dedenle buluştun

Cennet nurla doldu sen uçtun

Bizler nefretin önüne kalkan olamadık

Yanan yüreğimizin susuzluğunda kaldık

Cehennem alevinde yandık

Kavrulduk…

Eyvah ki eyvah

Artık bulunur mu bu dermansızlığa bir derman

Yolda gözünden alev saçanlara

Bulunur mu bir damla su söndürmek için

Gül kokulu Nur deden yolunda

Uğrarken Kerbela’ya

Gülüşün hala kumlarda parıldar iken

Yez’it'in feryadında her adımında kendisini yakan

Cehennem alevinin sıcaklığı kumlarda yanarken

Gülüşünde bir dem mutluluk alan bizler

Özlemine kanarken

Söz söylemez dillerimizle pişmanlığımızla seni anıyoruz

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Bir Dem Unutursam...

Yüreğimde bayat tüm sözleri atıyorum

Al benim gönlümü yar sanma unutuyorum

Gönülsüz çıktım sanma yola hep seviyorum

Bir dem unutursam yar bil ki ben ölüyorum

Al bu gönlümü yârim cihanı sen gül doldur

Sensiz bu gönlüm yârim inan aşksız hep boştur

Gönlümde aşkla uçan gönlündeki o kuştur

Bir dem unutursam yar bil ki ben ölüyorum

Canı dip diri tutan aşktır yar biliyorum

Aşkla dost olmazsam ben yârim gülmüyorum

Ne çare yârim sensiz ben yürüyemiyorum

Bir dem unutursam yar bil ki ben ölüyorum

Ölüm gelir alırsa senden kalsam toprakta

Gözyaşlarım inan ki dökülür yapraklarda

Arama başka yerde gönlünden uzaklarda

Bir dem unutursam yar bil ki ben ölüyorum

Kul Mehmet’im kefenim sen giydir de unutma

Üç günden fazla sen ne olur yârim yas tutma

Göz yaşınla mezarım sula yârim kurutma

Bir dem unutursam yar bil ki ben ölüyorum

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Songül'üm

Songül’üm

Beklerim yolunu yar gelmez

Yar gelmeyince yüzüm gülmez

Kış gününde beklerim yaz gelmez

Seni ben candan severim songül'üm

Ağladığımda gülen yüzümsün

Kış güzünde açan bahar gülümsün

Gülmeyen ömrüme gülen ömrümsün

Ben seni candan severim Songül’üm

Seninle kış günlerim yaz olur

Senin yanında gönlümde binler söz olur

Karanlık gecelerde gülüşün ay olur

Ben seni candan severim Songül’üm

Senden başka hangi yüze bakarım Songül’üm

Sen gönül bahçemde öten bülbülüm

Kırılan kolum kanadımsın ay gülüm

Ben seni candan severim son gülüm

Dertli halimden kin anlar Songül’üm

Yürek yanar kim söndürür Songül’üm

Gözüm pınar akar kim siler Songül’üm

Ben seni candan severim Songül’üm

Türlü dertlerim olur üzülürsün

Karşımda nazlı nazlı süzülürsün

Beni avutmak için tatlı sözler söylersin

Ben seni candan severim son gülüm

Benimle gözünde yaşlar dökersin

Gönül bahçeme çiçekler güller dikersin

Bilirim sende beni candan seversin

Ben seni candan severim son gülüm

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Eşim Songül’e ithaf ediyorum.

22 Ekim 2015 Perşembe

Dün Sana Sarılar iken Düşlerimin Pembe Okyanusunda…

Zamanı mutlulukla doldurmak yerine, hala zamansızlığın boşluğunda kalan ikimiz, zamanın değerini bilmeden çivilenmiş orada kalmış bekliyoruz! Boşlukta kelimesizliğin arasında aciz sözlerin şemsiyesi altında hala neden beklediğimizde muamma! Dün sana sarılar iken düşlerimin pembe okyanusunda özgürce seninle gülümseyerek yüzerken, bugün ise yalnızlığına sarılarak ağlıyorum… Dün sana sarılırken neşeyle gülüyordum oysa bugün ayrılığına sarılarak derinden gözyaşı döküyorum… Hafızamda gülüşünle koskocaman yarınları düşlüyordum şimdi hiçliğin derin uçurumunda uçuyorum, ne oldu bilmiyorum birden ayrılık rüzgârına kapıldık Sen başka bir limandasın tek başına, ben ayrı bir limanda ayrılığın derinden zehirli oku yüreğimize saplamış bekliyoruz…

Kim sapladı bu ayrılığın zehirli okunu yüreğimize acaba suç bizde miydi düşünürken bulamıyorum! Dün varlığımızla koskocaman dünyada mutluluğun vadisinde var iken el ele bugün yokluğumuz ile birbirimize ıstırap çektiriyoruz… Oysa her gün mutluluğun sahilinde uyanırken aynı yastıkta, Birbirimize gülümserken nasılsın canım derken şimdi ayrı yastık ve yataklarda düşlerde ayrı kalmanın sahilinde gözlerim mutluluğu ararken hasretin sahilinde kumlara batmış, yürüyememenin zorluğunda kalan iki yabancı olduk…

Suç ikimizdeydi galiba bir anda ayrılığın kapısını ellerimizle öfkemiz ve nefretimizle açtık sanki gülümseyen yarınların gülümseyen kalbine ayrılığın hançerini kendi ellerimizle sapladık oysa bir özür dilemek hata bende demek çok kolayken ikimizde yarınlarımıza sırtımızı dönerken hataların merkezinde ben kral sen kraliçe oldun, şimdi ikimizde gezdiğimiz o gülümseyen sokaklarda kaybolduk, bilemediğimiz o yabancı yarınların, yabancı bakışlarında kaybolurken, hayatımızdaki bu boşluğu doldurmak yerine boşluğun merkezine uçarak, boşlukların feryadında sağır kaldık. İkimizde geri dönmek için bir adım atmanın acizliğinde, umutsuzluğunda çamura saplanmış bekliyoruz hala! Gönlümüzdeki bu kara lekeyi silmek için sana koşsam seni bulur muyum bilmiyorum! Ya da yine sen bana gülümseyerek koşar mısın onu da bilmiyorum! Saplanmışım kararsızlığın ortasına hiçbir yana dönemiyorum, nereye baksam karamsarlık vıcık vıcık gözümün önünde bir adım atmamı engelliyor…

Gidişinin veya ayrılışımızın bilmem bu kaçıncı Eylül’ü ne sen geldin, ne de ben sana gelebildim, yoksa bu hasret dolmayan çilemiz mi dolmasını mı bekliyoruz vuslata erişsin diye? Eğer öyle ise ben hala dönmeni bekliyorum ve sen bana doğru yürümesen de, ben sana doğru bir adım atarak yola çıkıyorum, sen beni beklemesen de, ben bu ayrılığı yüreğimde çözmek ve rahata ermek için çıkıyorum yola. Hiç olmazsa ayrılığın kapısın vuslata hatta visale ilk açan ben olmak için çıkıyorum, ilk sana yine yürüyen ben olmak istiyorum…

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

21 Ekim 2015 Çarşamba

Gönülde İmanlı Sütunlar Yıkılmayınca...

Gönül imansız dirilmez bu dünya bu can içinde

Dünya imansız ayakta durmaz gönülde imanlı er olmayınca

Gök kubbe durur ayaksız bak gör imanlı gönüldeki sütunları

Nefret abad olmaz bu âlem de gönülde imanlı sütunlar yıkılmayınca

Adım adım imanlı erler dolaşır âlem de nefes için

Rüzgâr esse de nefretten yana yakar yıkar imanlı adımlardan olur yana

Can düşmez toprağa insan elinde bilmeyen bilmez yakar yıkar acımaz cana

Nefret abad olmaz bu âlem de gönülde imanlı sütunlar yıkılmayınca

Cümle dilde dolaşan dillerde iman sözleri bitmez

Son nefes bitmeden dilde gönülde imansız gönül gülmez

Baştan aşağı soyunsa da nefret kin için yol tutmaz imanlı er yolunda

Nefret abad olmaz bu âlem de gönülde imanlı sütunlar yıkılmayınca

Hak yoldan başka mutluluk yolu yok arama sen boşuna

Ararsan da hüsran içinde kalırsın sen nefret ateşinle yanarsın baştanbaşa

Birlikte birlik dirlik var ikilikte yol yok nefret ateşinde azap var kalırsın tek başına

Nefret abad olmaz bu âlem de gönülde imanlı sütunlar yıkılmayınca

Gir imanla gönüllerin denizine edeple hayâ iz var o can içinde

Seyir eyle âlemi gönül gözüyle merhameti bulursun bir adımda gülüşünde

Kul Mehmet’im bak canlar içinde canını bul cümle âlemin gönül bahçesinde

Nefret abad olmaz bu âlem de gönülde imanlı sütunlar yıkılmayınca

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Abad: Şen, bayındır…

Vaktinde Gönülden Sevmeyince