Hakkın Sesini İşitirsin

Gözlerimizi açmadan önümüze bakıyoruz

Dere tepe yuvalanıp yaralarımızı sarmıyoruz

Adım atmadan yürümeden adımlarımızı sayıyoruz

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Sırıtarak güldüğümüzü sanıyoruz

Yalan dolanla takla atarak kendimizi kandırıyoruz

Doğru yol diye yanlış yolda uçurumlarda parçalanıyoruz

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Samimiyetle gülen olsa işte bu delidir diyoruz

Hakka giden yolda hakka yürümüyoruz

Dünya bizim olacak diye onu kucaklıyoruz

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Yürümeyiz dünya üzerinde hakka, yürüyerek oh çok şükür demeyiz

Helal kazanç var iken dikkat etmez ne gelirse yeriz

Nefis şeytan dünya malı ile bu ömrü bitirir gideriz

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Haktan gayrı hiçbir yol güldürtmez

Nefis şeytan dünya ile malı insanı hak yolda yürütmez

Gönlünde hak ile iman olmayan kul hakkın sözünü söylemez

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Hakkın sesi gelmez dinle uzak diyarlardan

Aç bak gönlün içini bak âleme gönül bağından

Hakkı hakkın sesini işitirsin kulağını dayarsan

Seslenir Yüce Rahman her an her zaman bu dünyadan

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Bu bedeni yeşerecek bir toprak yap

İçine biraz tevhitten birkaç tohum at

Kalacağın evden başka yapma bina kat

İhtiyacı olana ver ahirette cennette yat

İşte o zaman seven insan olur her şeyi biliriz gönülleri sararız yoksa

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Kul Mehmet’im imtihan dünyasında imtihan çok zordur

Bazen elinde soğuk demir diye aldığın yakan kordur

Zaten biz kullar insana değil Yüce Allah’a kuldur

Bundan gayrısı olan nefis şeytanı bulur kudurur

Kuduranı da halliyle cehennem ateşi durdurur

Ne seven insanların nede saran insanlarız hiçbir şey bilmiyoruz

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Hakkın Hakkını Hakkı Olandan Alma

Aç gönül kapını aşkla gönlüm içine aksın

Gönül aynasında gönlüm kendine baksın

Bırak yakarsa bu gönlümü aşk yaksın
Cümle alem içinde bize baksın

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Bırakalım aşk aksın gönlümüze

Uyku girmesin gözümüze

Aşk şefkatle dokunsun her sözümüze

Aşk olursa birazcık hasret gitmesin gücümüze

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Aşksız bu gönül yürüyemez

Yürümeye takat getiremez

Aşk olmadan bu hayat bu ömrü güldüremez

Aşk ile olanı da ölüm mutluluğu bitiremez

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Bırak gamzene o nur aşk dokunsun

Bu gönlüm ona baksın nurla dolsun

Bu âlemde aşktan daha ne güzeli var

Bırak o gönül bu güzel aşk ile dolsun     

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Aşksız dilde çıkan laf değil

Günde beş vakit Rahman önünde eğil

Beşere duyulan aşk ile Rahmani gerçek aşk bir değil

Bunu böyle bil bunu söylesin o tatlı dil

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Aşksız bu gönül karanlıklarda kayboldu

Aşksız dil lal oldu bak sustu

Aşksız bu âlem de kim güldü yolunu buldu

Hak yolunda aşkı arayanlar mutlulukla içinde var oldu

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Bu âlem de aşk olmazsa

İnsan vatan için sevdiği için canın eder mi feda

Aşk bir âlem imiş bak gör eyle seda

Aç bak toprak altında binlerce imanlı aşk ile yatıyor şüheda

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

İyi düşün ecel gelmeden al aşkı gönlüne deme elveda

Kimi aşk der kimisi ona sevda

Asıl olan hakka giden yoldur nur seda

Bilen bilir o dur gönüllere deva

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Kul Mehmet’im var aşkla yürü ol hakla

Kim der aşkı hakkı al gönlünde sakla

Sakın çıkarın için atma sen takla

Hakkın hakkını hakkı olandan alma

Alınmaz da hiç bir ne hakla

Gönüllere çare neymiş görelim

Aşk ile bu gönüllerimizi örelim

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Şüheda: Şehitler

Yumuşacık Dokunuşlardan Uzak Gönüllere Hitap Etmeyen Heceler…

Dilimizde yaşantımızla uyumlu akıcı olmayan rollerin sözleri ile hissediş ve uyanışı taşımayan sözlerle bize ait olmayan rolleri oynamanın peşinde, yıkılmak için hala koşmanın derdindeyiz. Yumuşacık dokunuşlardan gönüllere hitap etmeyen hecelerden uzak sözlerin fırtınasını estirerek, hala biz kazanalım derdindeyiz. Sorgulamadan neden uzak diyarlara kaçarak, kendimizi kendimiz olarak yaşamaktan utanıyoruz veya buna layık görmüyoruz? Zafer ve başarıyı bir kişi kazanır herkes bunu yaşar birliktelikle beraberlik içinde. Elimizde dünya denilen asa ile dünyada gezinirken önümüzde oynayacağımız rol hayatımıza yazılmış iken farkında mıyız bilmem ama biz hala başkalarının rollerini çalarak, oynamanın peşindeyiz. Mesela zafer ve başarıyı hep biz kazanalım istiyoruz! Sanki Âlemlerin Rabbi Yüce Allah, bizden neden zaferi kazanmadınız diye soracakmış telaşında, hayatımızın rolümüzü oynamak yerine, başka rolleri çalarak oynarken vasat bir performans ile başarısızlığı yaşamanı hezimetinden kurtulamıyoruz. Acaba hiç düşündük mü başarı ve zafer yolunda hep birlikte yürürken, zafer ve başarıya giden bu yolda yürüyenlerle yola çıkanlardan olsak, yolda yürüyenlere bir sığınak liman olsak, yol olsak düşeceği zaman uzanacağı bir el olsak, yağmur yağarken altında duracağı bir durak olsak, yeis’e düştüğünde onu motive eden olsak…

Zafer ve başarıya ulaştığında hep birlikte kazanmış olsak, en güzeli bu değil midir? Neden rolümüzün bu olacağını bile bile, başkalarının rollerini çalarak oynamaya devam ediyoruz? Belki gerçek rolümüz budur, zafer başarı için yola çıkmak bizim görevimizdir, başkalarının zaferi kazanması için yardımcı olmak el ele göğüs göğse yürüyerek varmak asil görevimiz ise, neden başkalarının rollerini çalarak oynamanın peşindeyiz bunu anlamak pek mümkün değil! Neyi almanın peşindeyiz bizim olmayanın mı? Bizim olmayan neden bizim olsun? Bize uyar mı acaba? Neyi almalıyız veya ne olmalıyız? Hiç düşündük mü acaba? Rollerimiz haykırırken bu senin gerçek rolün değil diye haykırırken, biz hala yanlış rollerin peşinde, zaferi başarıyı biz kazanalım, bizim adımız zaferle beraber anılsın demenin peşinde ömrümüzü heba etmekle meşgulüz? Gözlerimizde kendimize ait olmayan bakışların anlamsızlığı ile hala etrafımıza bakarken, bom boş bakarak bir şeyler anlamadan bakıyoruz! Neden bize ait olan rollerimizin suflelerini duymamaz’lıkdan geliyoruz? Duyalım kulağımıza söylenilen rollerimizin sözlerini!

Acaba gerçek rolünün sesini duyan var mıdır, yoksa hepimiz mi duymamaz’lıktan geliyoruz o nedenle mi hep kaos ve yıkımları yaşıyoruz? Yüreğimizin derinliklerinde bizi biz yapan, yardımcı olmaktan başka bir rolümüz olmayan bu zafer ve başarı yolunda içimizden birisinin zafer ve başarıyı yakalamasına yardımcı olmamızı isteyen rolümüzü neden hissederek oynamıyoruz? En acımasızlıkla zaferi kazanacak olanı neden uzak diyarların karanlığında terk ederek, tek başına yola çıkıyoruz ki? O zaferi belki biz kazanmayacağız, uzak diyarlarda karanlıklarda bırakacağımız o insan kazanacak bizim yardımımızla ve hep birlikte kazanmış olacağız, buda en güzeli değil midir acaba? Ne dersiniz sizlerde bu konuda acaba? Selam ve dua ile kardeşlerim
Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

3 Soru 3 cevap var mı çözen

Bal iken nedir yere dökülen

Gül iken nedir kuruyup giden

Âlemi içine alırken nedir kadir kıymeti bilinmeyen

Çözen varsa çözsün mutluluğa erişsin

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

1-

2-

3-

Hz. Adem gibi 200 sene tevbe mi ettin?(Gazetelerden Alıntı Başlıklar)

En küçük bir sorunu bahane edip depresyona girenler. Stressiz gün geçirmeyenler. Bunalımdayım diyenler. Üzgünsünüz demek?!?..

Hz. Adem (a.s) gibi 200 sene tevbe mi ettin?

- Hz. İbrahim (a.s) gibi ateşe mi atıldın?

- Hz. Zekeriyya (a.s) gibi testereyle mi kesildin?

- Hz. Yusuf (a.s) gibi kuyuya mı atıldın ?

- Hz. Muhammed (s.a.v) gibi Taif’te mi taşlandın? O’nun gibi namaz kılarken başına işkembe mi konuldu, dişin mi kırıldı, yüzüne mi tükürüldü? Hicrete mi zorlandın, sevdiklerinden mi ayrıldın?

- Hz. Hamza (r.a) gibi burnun, kulağın mı kesildi?

- Musab Bin Umeyr (r.a) gibi kolların mı kesildi?

- Cafer Bin Ebi talip (r.a) gibi ok, mızrak ve kılıç darbeleriyle yaralandın mı?

- Ammar, Sümeyye, Yasir (r.a) gibi işkence mi gördün?

- Bilal (r.a) gibi kızgın kumlara yatırılıp, üzerine taşlar mı kondu?

- Yunus peygamber (a.s) gibi denize mi atıldın?

- Eyüp peygamber (a.s) gibi vücudunu yaralar mı kapladı?

Ne düşünüyorsun, dünyalık işler mi? Silkinelim, kendimize gelelim.

Üzüleceksen, namazını kazaya bıraktığın için, teheccüde kalkamadığın için, birinin kalbini kırdığın için, Pazartesi Perşembe orucunu tutamadığın için üzül!

Üzüleceksen, bugün Allah için bir şey yapamadığın için, Allah ve Rasulünü (s.a.v) memnun edemediğin için üzül!

Filistin’de, Çeçenistan’da, Irak’ta ve dünyanın dört bir yanında zulüm gören, işkence edilen, öldürülen din kardeşlerin için üzül!

Üzülürsen, bir fakire yardım edemediğin için, yetimin elinden tutamadığın için üzül!

Üzüleceksen, Afrika’da ve diğer ülkelerde bir lokma ekmek bulamayan, hastalıklarla mücadele eden insanlar için üzül!

Kur’an’ı yeterince okuyup, hayatına tatbik edemediğin için üzül. Peygamber Efendimizi (s.a.v), canından, malından, aile bireylerinden, her şeyinden çok sevemediğin için üzül!

Üzüleceksen, hakiki manada kul, Efendimize (s.a.v) ümmet olamadığın için üzül. Efendimizin (s.a.v) şefaatine nail olamama korkusuyla üzül…!

Duy, Rabbin Sana Söylüyor:

“Felaketlere Karşı Dişlerini Sıkıp Göğüs Gerenlere Mükafatları Hesapsız ödenecektir..”

(Zümer Suresi 39)

“İçinizden Mücahidlerle Sabredenleri Ortaya Çıkarıncaya Kadar Elbette Sizi Deneyeceğiz”

(Muhammed Suresi 47/31)

Belki Sen Ebu Zer (r.a) Kadar Acı çekmedin. Amcası İnandığı Için Onu Hasıra Sarıp Yakmıştı Ya…

Belki Sen Vahşi (r.a) Kadar Acı çekmedin. Sevgilisi Ona “Bana Görünme!” demişti ya…

Belki Sen Yakup (a.s) Kadar Acı çekmedin. Yusuf’u (a.s) Elinden Alınmıştı Ya…

Belki Sen Hatice (r.a) Kadar Acı çekmedin… Hz. Muhammed (s.a.v) Yurdundan Kovulmuştu ya….

Unutma! Rabbin Kimseye Dayanabileceğinden Fazlasını Yüklemez..!

 (İslamsitesi)

Kaynak: http://www.yeniakit.com.tr/haber/hz-adem-gibi-200-sene-tevbe-mi-ettin-162222.html

Hakikat İle Hasretin Yakan Kor Alevini Görmek Ve Söndürmek Gerekir Gitmeler ve Kavuşmalarla

İki yay uzunluğunda olan bu kısacık hayatın yolunda, kapılarını kapattığımız kapılara bazen gitmek ve kavuşmak için, hasretin gönülde volkan gibi kaynaması gerekiyor, gel gel diye gitmek istemediğimiz küskünlükle kapısını kapattığımız kapılarda hasret çağırır. Nihayetinde hasretin yakan kor alevini söndürmek için, gitmek bizim için kaçınılmaz olur. Bazen dipsiz karanlık kuyular da kalmışçasına kendi hayalsiz ‘ligimizin kör karanlığında sevdiklerimize gönül kapımızı kapatırız, hasretin sancısını çekeriz ta ki sabrın son adımı ile yıkılmamıza bir an kalana kadar. İşte o zaman hasret kor alev yakar, gitmeler varmalar bizi çağırır ve o zaman gitmeler kaçınılmaz olur, hasret kavuşmalar gitmeler varmalar ile son bulur sancılar…

Gidip kavuşmalar ile ruhumuzu huzurla aydınlatan dinlendiren gitmeler ve kavuşmalar… Canlı canlı huzuru ruhunuzda hissetmek, sancılara son vermek için gitmek ve varmak gerekir varılması gereken yerlere. Hoş görünün sevginin özgür düşüncenin adımları ile coşkuyu yaşamak hayat veriri bizlere, bu nedenle kapısını kapattığım dostların akrabaların veya bir kızgınlıkla kapısını kapattığımız sevgilinin yanındaki hasreti söndürmek için gidip varmak gerekir. Hem onun yanındaki hem de bizi yakan, hasretin kor alevini söndürmek için. Aranılsa da hiçbir yerde bulunmayan hiçbir dünya ülkesinin anayasasında bulunmayan sadece dinimize ait bu sevgi birlik beraberlik ruhu hoş görünün… Güzelliklerini bulmak ve kavuşmak mümkün değildir. Bu Müslüman olan biz müminlere yüce Allah’ın bir Lütfü keremi ihsanıdır. Sancılar içinde ölümü yaşarken, varmak kavuşmak ile yeniden doğuşları yaşatan kavuşmalar, her zaman birlik ve beraberliğimizi vazgeçilmez çelikten halatı olmuştur, hiç kimsenin kopartamayacağı ilahi bir köprü varış kapısı…

Hasret özlem ile sevince dönüşen anlardaki dilde dökülen tatlı huzur dolu sözlerin ekseninde dönmek, insana inanılması çok güç tatlı bir haz vermektedir. Yoksa Kerem ile Aslı, Leyla ile Mecnun neden hasretin volkan gibi gönülde yakan ateşine son vermek için, gitmenin varmanın yani kavuşmanın yok olan o anki kapısını aramak için, yıllarca arasınlar çöllerde veya dağları delerek arasınlar, Mecnun yıllarca neden varmak gitmek güzel olmasaydı çöllerde ne diye arardı. Ferhat o zamanın teknolojiden yoksul anında eli ile yıllarca dağları delmek için ne diye uğraşsın ki… Bu anlamsız hasretin karanlığında kurtulmak için gidelim varılması gereken kapıya varalım, kucaklayalım gönüllerimizi, karanlık yanını varmanın gitmenin güneşi ile aydınlatalım. Bazen binlerce sözler ile anlayamadığımız, kızgınlıkla kapattığımız kapıların kapatmanın ne kadar yanlış olduğunu söyleyen, hasret olmasa idi bu hatamızı yanlışlığımızın nasıl farkına varacaktık? Hakikat yanlışlığı ayan beyan gösteren bir güneşidir, onu kapatarak söndürmek hiçbir zaman mümkün değildir.

Hasreti kavuşmalar varmalar ine son vermek, kendi yanlışlığımızın kor alevini hakikatin aynasında görmek her zaman bir erdemdir. Hakikat ile hasretin yakan kor alevini görmek ve söndürmek gerekir, bu alevi görerek söndürenlerden olmak dileği ile selam ve dua ile.

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Can İçinde Canını Bulan Dönmez Bir Daha Bu Ana

Ben fakir bir derviş seyyahım

Gönülleri âlemi gezerim

Gönlüme dost diye dost ararım

Dost olmadan yolda kalırım

Yüce Rahman gönülleri gezer

Yüce Rahmanın gezdiği gönülleri kim sezer

Ararım o gönülleri dostu ömrüm biter

Biten ömrümde dost gönülde dirilir

Dirilir hakka doğru yürürüm

Aradım yolu gönül dostunu bulamadım

Bu gönlüm bana yol ile dostmuş anladım

Hak yolunda Rahmana kul oldum yolda kalmadım

Canıma can Yüce Rahmanmış buldum yanılmadım

Gece gündüz kendimi aradım bulamadım aşkı buldum

Aşkı buldum kayboldum Rahman yolunu buldum kul oldum

Kulluk ile yüce Rahmana teslim oldum nur oldum

Ben gitti yok oldu bende her şey oldu Yüce Rahman

Kendimde âlemi ararken Âlem Rahmanmış her an

An da zamanı ararken zamanda kayboldum Rahmanı buldum o an

Nefis akıtırken gönülde kanı varmamak için akıttım kanımı o an

O an devam ettim yolumu buldum Rahmanı derdime odur derman

Dermanı buldum nefis yıkıldı o an fermanmış derman benliğime her an

Derman Rahmanmış tüm çaresizliğe Yüceler Yücesi Rahman

Canıma can Yüce Rahmanmış buldum yanılmadım

Dipsiz derin kuyulardan çıktım vardım Rahmana çok şükür bu ana

Bu anda canıma can olan Rahman nurmuş bu cana bana

Yıllardır nefsime söyledim çıkarma beni yoldan diyorum sana

Hak yola varmak içinde nefis gerekmiş anladım o anda bu cana

Çilesiz taşlı yolda düz ovaya çıkılmazmış varılmazmış yüce hana

Bu dünya beden acılar yolda kılavuzmuş meğer anlayana

Anlamayana ne söylesen boş ne çare derman ağlamayana

Hak yolda kul olup günde beş vakit elin bağlamayana

Her şey bulmak içinmiş bulup kavuşup cana varmaya

Gerisi boş meşgale dünya içinde cana varmadan yok olmakmış o ana

Her şey ne güzeldir Rahman ile olan o cana

O canın içinde dünya âlem varmış görüp bakıp arayıp bulana

Her şeyin tek gayesi çaresi yüce Allaha kul olmakmış cümle cana

Can içinde canını bulan dönmez bir daha bu ana

Takip et izini sende canına canı bul var o zamana

Canıma can Yüce Rahmanmış buldum yanılmadım

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Sorun Bakalım

Gönül uçtu nefes için aşk iline

Sorun bakalım aradığını buldu mu?

Durun bakalım aşk değdi mi diline

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Gönüldür bu aradığı değil aşk ile bulduğuna olur âşık

Aradığı çile içinde aşktır gezmek ister onunla barışık

Sözü geçmez aşk ilinde aşka, çünkü kendi düşüncesi karışık

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Bilir aşk ile olmazsa unutulur kaybolur

Hazan rüzgârlarına dayanamaz yok olur

İçindeki yarayı aşktan başkası saramaz sonu olur

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Gönül bu misafir gibidir umduğunu değil bulduğuna koşar

Eh işine de gelir yaşamak için çaresizce içinde coşar

Aşk elin kolun bağlasa da dediğine uyar yaşar

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Aşk esiri oldu gönül artık kanamaz

Gayrı aradığında pek özellik aramaz

İşine gelmeyince ayrılık ili var diye kaçamaz

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Kul Mehmet’im aşka zincir vurulmaz

Gönül vursa da aşk içinde yaşamaz

Kabul etmeden zaten bu hayatta ayakta durulmaz

Sorun bakalım kendi dediğimi aşkın dediğimi oldu

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Bir dörtlük daha

İmanla merhamette var gülüş

Rahman’sız imansız merhametsiz olursak başlar çöküş

İmansız olmaz ki hiç sağlam görüş

Rahmanın rahmeti yağar aleme her an görsene

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Kısa bir dörtlük-2

               Bu kadar mı meraklıyız insanları öldürmeye      

                                   

                                         İnsan gülmezse bu dünyada söyleyin kim güle

                                         

                                             Bırakın konsun bülbül her açan güle

       Nefrete koşmak için neden olduk piyade 

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Kısa bir dörtlük-1-

Kul Mehmet’im dönmeliyiz yüzümüzü hakka

Hepimiz din kardeşiz dilimizde erisin o bakla

Kendi çıkarımız için yıkmak için atmayalım takla

Nefrete koşmak için neden olduk piyade

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-

Eyvah Geldi Geçti Ömrüm

Eyvah geldi geçti ömrüm

Bir gül gibi soldu gönlüm

Elimde süpürge dertleri süpürdüm

Eyvah geldi geçti ömrüm

Ağlayanla hep ağladım

Gönül dağlayanla gönlüm dağladım

Namazda Rahmana elim bağladım

Eyvah geldi geçti ömrüm

Ağlarken gülenle güldüm

Aç gezerken bir lokmamı bölüştüm

Yeri geldi zalimle döğüştüm

Eyvah geldi geçti ömrüm

Güneş batar iken fakir sofrasında doğdum

Ekmek diye suyu içtik yudum yudum

Şükür ettik çok şükür doyduk

Eyvah geldi geçti ömrüm

Zahmet çekerken kolay oldum

Yokuş yollar varken düz yolda kendimi buldum

Kendime zararım varsa da Allaha kul oldum

Eyvah geldi geçti ömrüm

Dağlar düzüldü önüme

Ecel göründü gözüme       

Bu dünyada çıkarını düşünme

Eyvah geldi geçti ömrüm

Zengin sofrasına hiç gitmedim

Fakir aç içen tok gezmedim

Ağlayanlar var iken hiç gülmedim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Elimde olan ile yetindim

Elimde olanı bölüştüm kendim yemedim

Zalime haddin bildirdim başım eğik gezmedim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Bu dünyaya gelen göçer gider

İman eden kul imanıyla cennete girer

Zalim zalimliği ile cehennemde ne eder

Eyvah geldi geçti ömrüm

İnsanları sevdim bir gül gibi

Bu âlemin bizlerin Yüce Allah sahibi

Olsak ta bu âlemin en garibi

Olmadı çok şükür gönlümüz buz gibi

Eyvah geldi geçti ömrüm

Geldi bu ömrün son demleri

Bu dünya kendisine kalacak sanır birileri

Mevla’m güldürsün cümle garipleri

Eyvah geldi geçti ömrüm

Kendim kırıldım kalp kırmadım

Kuş tüyü yatakta hiç yatmadım

Edep ile gezdim namus çizgisini aşmadım

Eyvah geldi geçti ömrüm

Dağlarda gezdim çiçekleri hiç ezmedim

Hakkım olmayan bağda ekin biçmedim

Fakir kardeşim varken zengin olanı seçmedim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Halden anlayanlar gibi gezdim güldüm

Vakti gelince bende herkes gibi öldüm

Mum gibi gönüllerde yandım dertleri bölüştüm

Eyvah geldi geçti ömrüm

Yüce Allah’ı Rabbim bildim secde ettim

Verdiği nimetlere şükür ettim

Ecel ile çağırınca yanına gittim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Nurdan nur Resulü çok sevdim

Peşinden giderken kendimden geçtim

Ahirette şefaatine erenlerle olmayı istedim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Ömrün gayesi Allah’a kul olmakmış

Bu dünyada imanla yürüyüp varmakmış

Derdi olana derman olmakmış

Dermanın yoksa gülümseyerek kalmakmış

Eyvah geldi geçti ömrüm

İşte böyle geçti ömrüm

Dertlerimin içinde kendimi gülerken gördüm

Allah ve Resulüne birazcık kul olmak için yürüdüm

Eyvah geldi geçti ömrüm

Fazla söze ne hacet

Halini her zaman Yüce Allah’a arz et

Bu ömür ahiret için bu dünya bir ticaret

Eyvah geldi geçti ömrüm

Kul Mehmet’im çok ağladım hiç gülmedim

Viran iller gibi viran gezmedim

Dert bana neden geliyor demedim

Namert ile zalimleri hiç sevmedim

Eyvah geldi geçti ömrüm

Mehmet Aluç-©Kul Mehmet-

Sen Ağlama Hep Gülümse

Şafağın alnıma düşmüş kızıllığında baktım kendime

Ülkemin her tarafı boyandı şafaktan kızıla

Kuşlar uyanırken mahmur mahmur kanatlarındaki şafakla sabaha

Bir ben sana uyanamadım şafak bakışlım

Saçlarına tutundum uzattım şafağa sessizce

Gezdik şafağın kanadında sen kucağımda

İşte ufukta ben yitik yüreğinde ağlıyorum

Sen yoksun yanımda yine uykudasın

Ben ise yalnızlığımla başındayım ağlıyorum

Gözlerimde yaş damlarken yanağına

Uyanıyorsun telaşla yüzüme bakarken masum

Titrek hüzünlü mahcup

Titrek ellerinle silerken gözyaşlarımı

Bir buse bir cennet kokusu yanaklarıma kondururken

İşte ben gülüyorum yine seninle beraber

Senin yüreğin benim avcumda

Benim yüreğim senin yüreğinin içinde

Alıp koyuyorum göğsünün içine

Yüreğimdeki deprem durdu o an gülüşünle

Usulca açıldı gönül kapım içinde yine sen vardın bende yanında

Utangaçlığının saflığı yüzünde bir bahar çiçeği gibi açmış

Kokusu gönlümü sarmış

Öpüyorum anlından

Sana hasret sana tutkun bir sevdayla gönlümü öpücük diye konduruyorum

Öpücüklerim kelebek oluyor konuyor gönlüne

Yüreğimiz tatlı bir serinlikle sallanıyor

Yalçın kayaların üzerinde uçarken

Kartalların kanat sesi güneşli ufka doğru kanat çırparken

Yuvasındaki anlamsız sıcaklık çarpıyor yüzümüze

Bir o kadar soğuk sıcaklık

Ürkek paramparça

Sarılıyorum sıcaklığına beni saran

Göğsündeki pamuk tarlasına yaslanıyorum

Uyuyorum dizlerinde

Uyurken gözlerim az hafif açık

Bana bakarken gülümsüyorsun

Bir bahar gibi

Bir düş hayal gibi

Merhameti  ile alemi kaplamış bir dünya gibi

Bir çocuk gibi

Yakalıyorum onları avuçlarımla

Saklıyorum göğsümdeki avucumda

Kefenlenir mezara konulurken

Açacağım göğsümdeki avcumu

Bu gülümsemelerinle

O karanlık mezarımı aydınlatacağım

Seni anlatacağım toprağa

Sen olacak toprak yine

Künyemi seni seven aşık diye okuyacaklar

Sendeki güzelliği sevgiyi aşkı görünce yaklaşacaklar ışığına

Gülümsemelerin susmasın hep gülümse diye sana göz kapağımın altında bakıyorum

Uyanmıyorum hep bakıyorum

Ayaklarımın ucunda ta başıma kadar sarıyor beni sımsıcak gülüşünün sıcaklığı

Sarıyor beni bir zırh gibi

Uyanmak isterken

Uyanamıyorum

Üzerimde bembeyaz kefenim

Toprak altında üzerimde toprak

Gülümsemen bir ışık içeriyi kaplamış

Anlıyorum

Senden önce ben girmişim mezara

Ama sen ağlama ne olursun sana demiştim ya

Sen ağlama hep gülümse

Bir ömür boyu yaşattın beni gülücüklerle

Sen daha fazla yaşamalısın

Yaşatmalısın etrafındakileri

Seni görenleri sevenleri

Eşini dostunu tüm gülücüklerinle

Ben bekliyorum seni

Sen acele etme

Gönlümün avucunda

Gülüşlerin vardı

Onları açtım koklayarak

Gülüşlerine bakarak

Seni yaşıyorum hala kollarında dizlerinde göğsünde

Zaman seni ellerimden alırken

Çekip senden gittiğimi düşünme

Aç gönül kapının kapısını ben oradayım

Bir yanımı içine sakladım

Senin gülüşlerinin gölgesine sakladım

Aç bak ben oradayım seninleyim

Elini uzat saçlarına ellerimin sımsıcak izleri hala duruyor

Dokun hisset beni

Dokundun saçlarına

Gülümsemelerinin sıcaklığı ta buraya kadar geldi

Bir güneş gibi doğdu

İşte hep böyle gülümse

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-