Shakespeare demiş ki
İnsanların çoğu kaybetmekten korktuğu için sevmekten
Sevilmeye layık görmedigi için sevilmekten
Sorumluluk getirecegi için düsünmekten
Elestirilmekten korktuğu için konuşmaktan
Reddedilmekten korktuğu için duygularını ifade etmekten
Aslında yasamayı bilmediği için ölmekten korkuyor.
Bu dünyada kaybedecek neyimiz kaldı
Yüzlerce insan madenlerde ihmal yüzünden ölüyor
Alın terinin karşılığı verilmiyor üzülüyor
Kazandığı üç kuruş ile evini geçindiremiyor kahr oluyor
Sevilmeye gelince
Geçim derdinden sevmeye vakit mi kalıyor
Ay başını getirmek için günde kırk kılığa giriyor
Ek iş ile eve gece yarısı geliyor yorgun yatağa giriyor
Sevmelere zaman mı kalıyor
Sorumluluğa gelince
Namusu ile ülkenin namusunu
Yetim hakı yenilmesin diye gözü yetimin malını korumakta
Haksızlık olmasın diye yüreği ağzında
Her zam ile cebinde eriyen maaşı ile küçülen
Lakin haksızlık yapmamak için iki eli yüreğinde
Düşünmeye gelince başka düşünmeye vakit kalmıyor
Düşününce de sandıkta mezara gömüyor
Haksızlık yapmayalım yani
Eleştiri yapılyorda ne değişiyor ülkede
Eleştiriyi dinleyen kim
Sen konuş sen dinle
Korkmaya gelince çok yanılıyorsunuz
Korkmayız kelle koltukta yaşarız
Ülkemiz için canımızı feda ederiz
Duygulara gelince
Geçim dünyasında duygumu kalmış
Patron çalışanını
Zengin ülkeyi
Söz sahibi olanlar bunları korudukça duygumu kalıyor
Zaten tüm istekletimiz seçimden sonra red oluyor
Eş çocuğun istediğini almak içinde maaşımız red ediyor
Yaşamaya gelince adam gibi namusumuzla yaşarız
Ölüm gelincede Allahın emri der korkmadan gideriz
Biz ne dini red ederiz nede alın terin kazancına göz dikeriz
Ne de ölümden korkarız
Ölümden ülkeyi soyanlar
Zalimler
Haksız kazanç sağlayanlar korkar
Namuslu vicdanlı insanlar ölümden korkmaz
Mehmet Aluç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder