Kararını Kuluna Vermiş

 

Gönülde vardır bir kapı

Arama bulamazsın yoktur kapının sapı

Böyledir bu kapı

Mevla böyle inşa etmiş böyledir yapı

Kulu kendisi içeriden açsın demiş

Kapalı kalsın dememiş

Kulu gönül kapısını kendi açsın

Sevabına erişsin istemiş

Müdahale edilsin istememiş

Kulun düşünmüş

Kararını kulu versin istemiş

Hayatta böyle değil midir?

Bilmez hiç kimse insan olmayan edepsizdir

Açmaya çalışır

Yüklenmeye çalışır kırmaya çalışır

Böyle olmaz

Bak gönül dostlarımıza

Bak Yunus Emre me

Mevlana’ma

Karaca oğlana

Kör oğluna

Battal Gazime

Fatih Sultan Mehmet’imize

Nasıl gönüllere girmiş

İçinde yer edinmiş

Gönül sarayında kendini görmüş

Severken sevilen olmuş

Gülmüş güldürmüş

Bu nasıl insan değiştirdi zamanı

Oldu zamane

Kimisi der sana ne

Bana ne

Kime ne

Nedir gönüllerdeki bu acı

O yiğitler ki gönüllerinde vardı acı

Göstermezdi kızgın sacı

Herkese derdi bacı

Acıyı alır neşeyle karıştırır verirdi kalmazdı acı

İnsanlardı baş tacı

Açsana gönül kapını nedir bu acı

Açılmaz neden

İçeriden açılan aç odur gülümseten

Eririz her gün kar gibi

Üşürüz donmuş kar yağar gibi

İnsan rüyasında mı güler

Rüya bir saniye

Ömür bir saniye gülmek nerede

Bekle ki insanlar yanına gel

Sen git yanına versene el

Az gül essin gülümsetsin gönüldeki tatlı yel

Herkes benim gibi değil kel

Üşütmez korkma yel

Kelede gel de essin yel

O en önce hisseder

Unutmak gelmez elden

Unutmakla gülmez insan nedir bu neden

Kimden

 Kimdir gönülleredoğru giden

Rüyalarda hatırlamak değil hatırlamak

Gülmek kapıyı açmaktır var olmak

Cana can olmak

Can için yaşamak yaşatmak

Koşmak varmak

Varanlardan olmak

Hasret nedir

Bir numara

Vuslat nerede sıfır numara

Yok, kim araya bula

Rahat varken otura

Gönülleri kim sora

Varlıklıyım ya az biraz

Kapalı kalsın gönül kapısı biraz

Hani alakamız

Nefsimize

Arzularımız için mi?

Istırap yakıyor kor alev

Az biraz sev

Sen değilsin ki dev

İnsansın insan az sev

Gören hani gören

Gördüğünü görüneni gören

Gördüğünü hisseden

Hisseden hissettiren gönülden seven

Yedimi hepsini yedi düvel

Yok, mu gel gel diyen

Gülümseyen gülümseten

Yok, mu nefretten kaçan

Onu yanına almayan

Yüzüne dahi bakmadan kovan

Yol alan

Gönüllere koşan

Onlarımı da yedi yedi düvel o an

Aşk denilen sevgidir

Değil ki bir örgüden şiş

Sok çıkar gönüle parçala kanat ara ara

Elbet düşersin soluksuz dara

Yüzün olmuş bak kara

Açma yara

Kolar açıp sara

Koş sen yâre

Her kes mi kızgın

Turşuluk olmuş yanılgın

Hani insanlığın

Sattın mı bir avuç turşuya

Şimdi kalırsın bakarsın ağlaya ağlaya

Silmişsin herkesi gönlünde

Kim sana derman suna

Kim yüzüne baka

Kim yok etrafında boşa bakınma

Boşuna da sen yırtınma

Kul Mehmet’im yeter yazma

İçimiz geçti mezarımızı kazma

Umutsuzda kalma

Böyle derinden yazma

Kimsesizde kalma

Yalnız yola çıkma

Var canların yanına cansız da kalma

Mehmet Aluç © Kul Mehmet