Hakkı Bilir Candan Seversin Dedim Yanıldım

Herkes sığar bu cihana bir ben gönlüne yar sığamadım

Gelir gönül yaramı sararsın dedim boşa bekledim sana varamadım

Cevher ile dolu gönlün kapısın açıp içeri buyur etmedin yalnız kaldım

Hakkı bilir candan seversin dedim yanıldım bilemedim terk ettim diyarı yol bulamadım

Hem inci hem sedefle kaplı gönlü tarumar ettin yıktın değerin bilmedin

Belki gönlümdeki aşk ile gülersin dedim sen söz dinlemedin

Bak gönlüne içindeki inci ile sedefi sil gülecek kapıyı kapattın zamanın biteceğini hissetmedin

Hakkı bilir candan seversin dedim yanıldım bilemedim terk ettim diyarı yol bulamadım

Can ile cihan benim terk eyledim bulunduğun mekânı feryat eder gibi

Baktım yolda etrafıma herkes eder feryat aynı benim gibi

Yakan gönülleriniz olmuş leş kokar yar sanki dökülmüş yollara yer gönülleri leş kargaları gibi

Hakkı bilir candan seversin dedim yanıldım bilemedim terk ettim diyarı yol bulamadım

Lisan ile sığamadım aşk ile sığamadın gönlüne kelimeler sözlerim kaldı ben gibi kifayetsiz

Gözlerinizi dünya hırsı kaplamış bakar gözleriniz atar kalbiniz basiretsiz

Kul Mehmet’im suret ile gönlü gördün fazla söze gerek yol o zaten gönlünde ehemmiyetsiz

Hakkı bilir candan seversin dedim yanıldım bilemedim terk ettim diyarı yol bulamadım

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)