Yandın Kavruldun

Elinin arkasında nefret duruyordu

Gözlerinle bana bakarken

Elindeki nefret gözlerinde okunuyordu

Elinde kan damlarken yere

Acıdan değil gönlümdeki sevginin gülümsemesi

Seni acıdan kıvrandırıyordu

Dert ekerken yola

Bende sevgi ekiyordum

Sevgiye hesap veremediğin için

Yenemediğini için

Nefretin ile kuduruyordun

Nihayetinde emeline ulaşamadın

Yandın kavruldun

Sevgi çiçekleri açarken gönüllerde

Sen kendi karanlığında boğuldun

Yok oldun

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)