Konma Dalına

Ey insan düşme cahil peşine

Sen bak iman ile kendi işine

İman hazır aç döşün girsin içine

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

İnsan bu akıtılır mı insan gözünde yaşlar

İnsan elinde gezdirir mi koca taşlar

Eğilmesin sakın o kalem kaşlar

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Sen insansın merhametle imanla başlı başına

İnsan seni insan bildi umut bağladı yaşına

İnsan derdi olanın yarasını tuz basar mı inadına

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

İnsanda olur gâvur inadı yaşar hezeyan

İnsan merhametle insanlığını eder beyan

Bu güzelliği duyan koşan değil mi insan

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Boş işlerle ömrünü kendini etme ziyan

Düşün az sendeki olan can nedir

Bu canı veren neden verdi an nedir

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Canı veren dedi dost ol var git dostuna

Demedi ki bürün sen tilki postuna

Ecel ile insan yaşar burun buruna

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

İnsan gözüne çeker bazen perde

İnsan insanı düşürür mü derde

İnsan insanla karşılaşır her yerde

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

İnsanoğlu bazen insan diye seçilmiyor

İyi dersin kötü çıkar buda bilinmiyor

Gönül bahçesinde her zaman gezilmiyor

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

İnsan bu her zaman bulunur neşesi

İman olursa gönülde hoş olur hevesi

İnsana hoş gelir mi insanın inlemesi

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Ecel gelince anlarsın yaşamıssın boşu boşuna

Merhamet iman ile yaşa gitsin Allah hoşuna

Nur Resul cennete sarılsın senin boynuna

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Kul Mehmet’im derki sanmayın yollar dolaşık

İnsan gönülden sever olur sevdiğine âşık

İnsanla küs olma her zaman yaşa barışık

Söz bilmez dinlemezin konma dalına

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-