Baktım Ağladım Durdum Ağladım

Yaşarken binlerce can ile insan

Ayrı yollar gönüller anlaşılmaz lisan

Tek yürek olmaz iyiliğe, şer ile olur bazen

Baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Gönül bahçesinde yetişir güller vermez bir deste

Biter cümle dertler sıkıntılar inan bir gülüşte

İyiliğe varmaz ayaklar bazen yürür aheste aheste

Baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Tevhitle Kur’an ile yolda yürümeyen Müslüman

Ümmet düşmüş tefrikaya, zalim birlik beraberlikte

Müslüman tefrika da çeker feryat duyulmaz aman aman

Baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Sinelerde kor alev yanar söndürecek su mu yok

Sorular vuslat ile buluşmaz vuslata yol yok

Alev söndürür desem de yazıktır canlara duyan yok

Baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Okyanusları aştı Kuran İslam âlemi nur sardı değildi ortalık duman

Onu taşıyanlarda Müslümandı vardı sanki başka başka bir iman

Dilinde adımında nefesinde anında düşmezdi zikriydi Kur’an

 Düşündüm baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Kul Mehmet’im derim kalmadı yüzümüzde bir tebessümler

Gökyüzünde rahmet ile yeryüzüne elbette inmez melekler

Fakir kuru tahta döşek zengin kuş tüyünden döşek yataklarda yatar

Baktım ağladım durdum ağladım kaldım ağladım

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)