Çare diye yollara düştüm
Çare derken çaresizler içine düştüm
Çare olayım dedim çaresizlerle dillere
düştüm
Çare
olayım derken dermansızlar eline düştüm
Çare yerine çaresizlik verdim kendi
derdime düştüm
Fikirsiz fikirliler içinde fikirsizlik
rüzgârına kapıldım
Fikirsizliklerini anlatırken
yanılgılarına kapılmamak için kaçtım koşar adım
Peşimi bırakmadı fikirsizlik fikrin
izan etmenin kucağına kaçtım
Fikir saçarken etrafıma fikirsizlik
içinde soğuk terler dökerken kaldım
Sordum fikirsizliği ne diye yanına
aldın
Fikirsizliği aldın da neden kanına
kattın
Fikirsizlik benim göbek adımdır dedi
Dedi madem sende fikir vardı ne diye gece
gündüz yattın
Yatmadım peşinde geldim sen hep kaçtın
Adam olursun diye gece gündüz yanında
kaldım
Kaldım ama hala sen fikirsizliğini
anlamadın şaştım
Hak var iken batılı yanına aldın
Yanıldın tekmeyi yedin yolda kaldın
Neden hakka yönelmedin yanılgı içinde
kaldın
Dedi yanılmak benim edepsizlikle dolu adım
Dedi hakkı bilemedim ama yanıldım yine yalnız
kaldım
Böyle yetiştirildin suç senin değil
dedim
Bana senin gibi vazgeçmeyeni ilk defa
gördüm dedi
Dedim senin gibi nice yıkılmış adamlar
gördüm
Kapısı olmayan sözlerin sahibi
insanlar gördüm
Edepsizliği ile mezarda feryat edenler
duydum
Gel inat etme bırak fikirsizliği,
fikir ile kal dedim
Mehmet Aluç (Kul Mehmet)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder