Hiç Duymuyorum Artık Ben

Gönlümde yine başladı firak sancısı

Üşüyorum üstümden kaldırın yalnızlığımı

Boşuna gözyaşı döktüm cefasını çektim ayrılığın

Ayrılık yerin dibine batsın birisi versin bana mutluluğu

Gelip geçici sanki bana göre mutluluk

Hadsiz firaklara yürümek beni yok ediyor

Bu firak ki akıl şuur ile beni benden alıyor

Ebede kadar yürümek istiyorum vuslata

Bunu kalbi yanık olanlar anlar vuslata hasret kalan bilir

Zahir duygularım yabancı artık bana

Ayrılık yerin dibine batsın birisi versin bana mutluluğu

Bir ürperti esiyor ötelerde

Vuslat mı geliyor gözlerim yollarda

Susmak kadar bekledim gelen yok ortalarda

Dilimi firak illerinde bıraktım artık lazım değil bana

Nisansız iklimlerin yaprak dökümü arasında sıkıştım kaldım

Kırdım silah gibi kurşun sözlerin namlularını attım uçurumlara

Ayrılık yerin dibine batsın birisi versin bana mutluluğu

Ucu yanık sevda türkümü kaybettim yanık kokusunu arıyorum

Bir o kadar soğuk iklimlerde bir o kadar düşsüz mevsimlerde

Zayi olmuş haziran yapraklarının arasında arıyorum bulamıyorum

Suskunluk kadar bağırıyorum

Feryat ediyorum sanıyorum yanılıyorum

Akıl oyunlarının mevsiminde şaşırdım kaldım

Bilmiyorum kim figüran seçemiyorum

Omzumun etrafında dans ederken firak

Kovalayamıyorum susuyorum

Şehrin gürültüsü gibi firak yüreğimde

Davul çalıyor aydın havasında duymuyorum artık

Her yolun başında sonunda kaçıyorum

Çıkmaz sokaklara varıyorum

Anladım artık kaçışı yok

Yaşamak  zorundayım firak'la umursamıyorum

Çaldıkça gönül kapımı kırarcasına hiç duymuyorum artık ben

Duvarda paslı çivi gibi hissizim artık gerek aklamadı duygulara

Bana yüzünü çevirene çeviriyorum yüzünü görmeye gerek yok

Peşindeyim yelken ile akrebin koşuyorum kalıyorum soluk soluğa

Döküyorum serpiyorum yollara

Yanarak külleri kalmış kalbimin küllerini

Ayrılıklara açılan tüm istasyonların kapılarını kapattım

Nöbetçiyim şu an  kapısında

Çaldıkça gönül kapımı firak özlem gözyaşı yıkarcasına

Umursamıyorum hiç duymuyorum artık ben

Mehmet Aluç-Kul Mehmet

Firak:Ayrılık