Uyur Kalır

Allah merhameti insan için yaratmış

İnsan gitmiş şeytanın koynunda yatmış

Uyumuş kalkmış gittiği yollar hep sapaymış

Demiş bu sapa yolları kim yapmış

Bilmez şeytan ayakta uyuturken kendi yapmış

Kimi merhameti bilir gönlüne alır

Kimisi hiç bilmez şeytan koynunda uyur kalır

Allah gönül’e sevgi vermiş birbirinizi sevin demiş

İnsan akan pınarları nefreti ile kurutmuş sonra gülmüş

İnsanoğlu gitmiş bir ağacın dibinde yatmış

Karnı acıkınca kurumuş meyve vermeyen ağaca bakmış

Ulan bu meyvesiz ağacı buraya kim dikti demiş

Akan pınarları kuruttuğunu unutmuş

Meyve veren ağaç meyve vermez olmuş

Kimi merhameti bilir gönlüne alır

Kimisi hiç bilmez şeytan koynunda uyur kalır

Yüce Allah gönül gönül’e olun demiş gönül vermiş

İnsanoğlu durmuş yönsüz ne kadar yol var ise ona girmiş

Yönsüz yolda yol bulamayınca insanlığa kızmış

Yönlü yolu gösterene önceden kendisi ona azmışsın demiş

Terzi olmadan eline makas almış insanlığını kesmiş bitirmiş

Ondan sonra edepsizce hata bende yok demiş

Kimi merhameti bilir gönlüne alır

Kimisi hiç bilmez şeytan koynunda uyur kalır

Kimi değersiz olanı satarım diye pazara çıkarmış

Nerde fakir görse onu satmak için uğraşmış

Değersizi fakire satınca arkasında gülmüş

Yolda giderken başına kayalar düşmüş

Kaya başıma nerede neden düştü diye söylenmiş

Kendi kendine edepsizce gülmüş nefessiz kalmış ölmüş

Gittiği yol ıssız olmuş onu yıllarca kimse görmemiş çürüyüp gitmiş

Kimi merhameti bilir gönlüne alır

Kimisi hiç bilmez şeytan koynunda uyur kalır

Kul Mehmet’im dikkat et nefret kalmasın tende

Merhamet ne güzel durur gönül ile bedende

Yüce Allah ne güzel ömür verir kulu merhametle yürüyende

Var sende merhameti al gönlüne pişman olma ömrüm bak geçende

Ölümlü dünya belki gidiş biletin kesildi sıra sende

Ne hoş olur insanların gönlüne merhameti örende

Kimi merhameti bilir gönlüne alır

Kimisi hiç bilmez şeytan koynunda uyur kalır

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-