Yaşayamadım

Küheylan gibi koştun ayrılığa bana kaldı utancım

Kahır dolu günlere götürdü rüzgârlar başladı sancım

İnsan kendi gibi bilir herkesi ben böyle sana kandım

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Neydi beni anlımda vurduran bu ihanetin şiddetle

Sanki ben yanıldım seni hep tanıdım samimiyetle

Sana her akşam koşardım iş çıkışı samimiyetle

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Bu güne gelmek için onca gayret sarf ettim bin bir zahmetle

Böyle bir sona gideceğimizi hiç düşünmedim iyi niyetle

Bir parça güzel niyetle yaşayabilirdik aşkı az samimiyetle

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Sen mi aşkımız mı hayat mı beni sınar

O güzel günleri hatırladıkça yüreğim kanar

Hasret kapımda vuslat bana uzakta bakar

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Artık gerek kalmadı vuslata isteyen beni kınar

Zaten kurudu kaldı gönlümde akan pınar

Yıkıldı çürümeye başladı gönlümüzdeki çınar

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Artık söylenecek kalmadı kelime

Aşk bir daha ulaşmaz bu gönlüme

Kim yaklaşır artık benim bu sefil halimle

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

İçimde hala o günlerin silinmez izi var

Yaz günümde başıma yağar tonlarca kar

Bana olmadın bilmem kime oldun yar

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Aşk yar hasreti ile yaşanır budur aşk için önemli neden

Ben değilim odur çekip uzaklara edepsizce giden

Ben değil gönlüm değil odur gönlüm içinde ölen

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Kul Mehmet’im gönlünde aşktır seni perişan eden

Bundan başka bir şey aramam başka bir neden

Bırak yandıkça yansın aşkla hasretle bu beden

Biter hasret güldürür aşk gönlünü çok geçmeden

Kandım yandım yaşayamadım aşkımızı gururla

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-