Ben Olsaydım

Karlar lapa lapa başına yağdığında

Üşüyen gönlüne doğan sabah güneş ben olsaydım

Ukbaya varmadan yürüdüğün dünya yoldun da

Sana varan yol seni güldüren ben olsaydım

Saçların rüzgârda dört bir yana dağıldığında

Dağılan saçlarına sımsıkı sarılan ben olsaydım

Hasretlik içinde bir damla gözyaşı döktüğün anda

Gözünde akan hasreti silen gözyaşı ben olsaydım

Bir an yürürken önün karanlık olduğunda

Önünü aydınlatan ışık ben olsaydım

Dertlerini gökyüzünde yıldızlara anlattığında

Dertlerine derman olmak için seni dinleyen ben olsaydım

Gönül evin çok sessiz olduğu zamanlarda

Kapında oturan kapını her an çalan ben olsaydım

Kahkaha ile gülmek istediğin gülemediğin anda

O gamzene dolarak seni güldüren ben olsaydım

Yanağına konan gülümseme soğuduğunda

O gamzeni öperek sımsıcak öpen ben olsaydım

Duymadan görmeden inanmayı istediğin anda

Gönlünde aşk ile gönül kapında ismini haykıran olsaydım

Aşk duygular ile anlatılır bana anlatan yok dediğinde

Sana en güzel aşk duygularını anlatarak sarılan ben olsaydım

Eğer bir gün yaşamak için sebep arayıp bulamadığında

Binlerce yıl yaşaman için yaşama sebebin ben olsaydım

Dudakların hicran ateşi ile titrediğinde

O baldudaklarını öperek titremesini durduran ben olsaydım

Dünyanın meşakkatinden usanıp her şeyden vaz geçtiğinde

Bir vazgeçilmezin olarak bir ben olsaydım

Kelimeler heceler sana sus dediğinde

Sana kelime hece olarak gönlüne doğan ben olsaydım

Şiirler yetim kalıp kaleminden dökülmediğinde

Şiir şiir kaleminde yazan kalem ile ilham prensi ben olsaydım

Her dokunan yüreğinde acılar bıraktığında

Acılarını alan seni acısız bir ömür boyu güldüren ben olsaydım

Hayallerin bir an solduğu cansız kaldığında

Hayallerine can olmak için tüm hayallerim bu canımla senin olsaydı

Kul Mehmet’im aşk böyledir gönlünde vermeden yaşanılmaz

Bir şey verip yârden bir şey almadan da sanmayın tat alınmaz

Bu dünya hanında bir gülümseme olmadan canan ’sız yola çıkılmaz

Her sabah tatlı cananın yüzüne bakarak gülümseyen ben olsaydım

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-