Yıkılışlar,

Ah o yıkılışlar 

Beni bir ömür peşinizde sürüklediniz

Tüm bedenimi kaplayarak

Hayalimdeki düşleri de

Yarına bıraktınız

Oysa ben bugün gerçekleştirecektim

Hazır olan bedenimi

Uyuşukluğun ile tembelliğin koynunda yatırdın

Anlamlı olan düşüncelerimi

Anlamsızlığın çamuruna yatırdın

Ah yıkışlar

Beni bir ömür peşinizde sürüklediniz

Kara düşünceleri

Ak düşünceler gibi sevdirdiniz

Bir gülü koparır gibi kopardınız sevdiğimden beni

Dalgaların kayaları okşadığı gibi okşamadınız

Paramparça ederek döğdünüz yıktınız

Atamadım üstümden sizi

Tıpkı geceye çöken karanlık gibi

Zihnimin gören gözüne çöken bir toz dumanı gibi kapladın

Mutluluğun kapısı yerine

Mutsuzluğun kapısını açtırdınız bana

Ondan terk etti gitti sevdiğim

Sanki zamanın durduğu yerdeyim

Ölüp gitti ruhumda tüm güzellikler düşler

Şimdi cenaze mevsiminde ölümden anlar yaşıyorum

Yarına varmayan adamsızlığımın kahrını yaşıyorum

Tuttukça elimi soluyor ömrüm ellerinde kaçamıyorum

Dağları aşamadım yarı yolda terk ettim

Koşamadım yârin arkasında kör gözümle

Gizlediniz duygularımı öfkemi çıkardınız meydana

Sevdamı çaldınız ihanetin pelerinlerini giydirdiniz

Ah siz yıkılışlar ki

Beni bir ömür peşinizde sürüklediniz

Tüm bedenimi kaplayarak

Hayalimdeki düşleri de

Yarına bıraktınız

Yağmurlar ıslatmadı yüzümü

Kapkara ihanetinizden başka

Yüreğimi dağlamıyor artık yarın

Bugünden paramparça olmuş yarınım

Koşmaya nasıl cesaret edebilirim

Nasıl kolların açmasını bekleyebilirim

Kendi ellerimle düştüm

Yıkılışlarınızın koynuna

Kendim seçtim

Nasıl derman isterim viran olandan

Teselli ne fayda eder ki öldürdükten sonra

Gömdüm gözyaşlarını ihanetin kör kuyusuna

Nasıl ağlarım

Nasıl yüreğimdeki çölü sularım gözyaşlarımla

Nasıl yeşertirim

Bu yıkılışımla

Utanç lekeleri sarmış bedenimi

Ben onlarla dost iken

Derman ne gezer etrafımda

Etrafınızda ey yıkılmışlığın kapkara yüzü

Neyim varsa aldın elimde

Ah düşüncesizliğim

Ah densizliğim

Nasılda uydum senin kara yüzlü

İhanet ile sarhoş olmuş dostlarının sözüne kandım

Nasıl değiştirdim düşüncemi fikrimi

Senin karanlık düşüncelerinle

Şimdi dermansızlığıma ses çıkarmadan

Yok, oluşumu seyrediyorsun

Ah cömertliğimi nasılda aldınız benden

Yeisle boğdun bu bedenimi ömrümü

Ah seni yeneceğim düşüncesizliğin yıkılışı

Ben dirilir iken sen yıkılacaksın kalkmamak üzere

Bendeki düşüncelerle karanlıklar ışık olur iken

Sen kalkmamak üzere yıkılacaksın

Yüreğimdeki merhametin izlerini takip ederek

Seni yıkacağım hiçbir değerin kalmayacak artık

Bedeninin gölgesi kapkaranlık iken

Sanki mutluluğun kapısını açar gibi görünen,

Leş  kokan maskeli suratını

 Paramparça edeceğim

Derin uykuda yatan gönlümü

Dirilteceğim içimdeki bir parça merhamet ile

Artık yolumu senin zalim yıkılış düşüncelerin durduramayacak

Aşacak fikrim merhametle denizleri çölleri vahaları

Sen yok olur iken ben merhamet ile dirileceğim

Haydi, şimdi gel yenebileceksen gel yık beni

Yüreğimde üşüyen hislerim ısınır iken merhametle

Kirpiklerimde gözyaşı bir damla damlar iken

Yüreğimdeki acıların

Yüreğimi çelikten zırh yaptığını unutan beni

Gel yık bakalım nasıl yıkacaksan

Çığlığını Van Gogh'un resimlerine gömdüm

Ondan üzgün anlamsızlıkla bakar Mona Lisa

Anlamaya çalışmayın

Ondaki çığlığı duyun yeter

Sonsuzluğun eşiğindeki eserine baksınlar

Sonsuzluğun eşiği diye yok eden suratını görsünler

Tualde ki  izlere gömdüm seni ey düşüncesizlik

Anlasınlar yıkımın nasıl olduğunu ey düşüncesizlik

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)

Not Resim(sonsuzlugun-esiginde-van-gogh   )Alıntıdır