Doğruca varayım

Mevla'm hak yoluna ben imanla girem gülem

Âlemi gönülleri gezem bir uçtan uca

Hak özünü gönlümde gülümserken ben  görem

Merhameti başımda gezsem ben hep mutluca

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Âlem döner aşk ile etrafında engince

İnsan arar bulurmuş dengini de dengince

Kader takip edermiş insanı da peşinde

Ecel gelir kaçamaz insan günün birinde

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Yüksek dağın çok olur hiç bitmez soğuk karı

Gurbette ağlarım ben sessizce zarı zarı

Hayat bazen çıkılır yokuş yokuş yukarı

Bazen döndürür hayat insanı baş aşağı

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Tek başına hayata yalnız kalıp gülenler

Pişmanlığın yolunda hep pişman yürüyenler

İnsanlık nasıl şeymiş hiçte o bilmeyenler

Tek başına dert içinde yalnızca ölenler

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Dost her zaman yanında olur başkası olmaz

Dostu aramayınca gönülde hiç bulunmaz

Aramadan dost gelir neden geldin sorulmaz

İnsanlığı bilmeyen dost ile yaşayamaz

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Kul Mehmet'im elinde gönlün olsun hayırda

Ara sıra âlemi gez ovada çayırda

Güller merhametle açar gönlün bağında

İman yaşanır elbet o gençlik çağında

Dağlar yükselmiş gördüm enginde o doğruca

Doğruca varayım son nefese ben imanla

Mehmet Aluç-Kul Mehmet-