Adı Yaşardı Can Arkadaştık

Adı yaşardı can arkadaştık

 Sevgiyi dolu, dolu yaşardık 

Kaşları çatık hızlıca koşardık 

Uçurtmalar peşinde heyecanla koşardık   

Hayatı ve ekmeği bölüşürdük 

Her gün sevgili peşinde dövüşürdük 

Derslerimiz için kalemlerimizi bölüşürdük

Bir gün aramıza girdi cemile ayrı düştük

   

Bir daha görüşmedik ekmek kavgası oldu sevdam

 Bir gün yolda gördüm gözleri buğulu ve yaşlı 

Görmedi kalplerimiz ayrı ve taş ile dolu idi 

Dayanamadım yaklaştım görmemek için beni kaçtı

   Koştum peşinden yakaladım kolundan

 Yüzünde utançtan duvar sarıldı kolumdan

 Gözlerinde yaşlar selden duvar

 Başladık sessizce ağlamaya yıktık kalbimizdeki duvarları

   Ayrılmıştı Cemileden

 Ayrılmıştı işinden ekmek ister tuz ister cemile

 Cepte para yok doldurmuş hüzünleri

 Bağlamış sabrı kemerine eklemiş kederleri 

  Benim derdim çoktu 

Zaten Cemilesi de yoktu 

Gözlerinde yaş çoktu 

Girdim koluna gittik artık hüzün yoktu 

  Paylaştım ekmeğimi evimi gönlümü

 Tuttum kolundan kırdım gönlümü 

Aldım geldim cemileyi yolda yaşarı gördüm 

Koştu heyecanla sarıldılar sevgilerini gördüm 

  Olsun kurşun yemiştim sıyırdı geçti 

Küçük kızının mavi gözleri dertlerimi biçti geçti

 Kucağımda sımsıkı sarılı hayatıma anlam ve mana biçti

 Gözlerinde sevinç yanağımda busesi ömrümde tüm dertler artık hiçti 

  Baba olmak çok zordu İşsiz olmak daha da zordu 

Söyleyecek kelimeler bulmak çok da zordu

 Yaşarı mavi gözlüyü cemileyi ayrı düşünmek de pek zordu 

  Çıkardım evin dükkânın anahtarını

 Taktım maviş gözlünün minik parmağına

 Oturduk minderden yastığa öptüm hepsinin yanağından

 Çıktım mahalleden hala gönüllerimiz hala sevgi pınarından 

  Büyüdü maviş gözlü kucağımda her gün öptüm yanağından 

Yaşar ve cemile mutlu artık yuvasından ocağından

 Ben hala bekârım beraber yaşıyoruz hayatın kucağından

 Maviş gözlüm artık kızım her gün yatar kucağımdan 

Mehmet Aluç  -