Kaldığımız Handa Kapı Kapanır Yıkılır Han

Bak etrafına iman ile kardeşlik âleme sığmaz

Nefret ile gezenleri önüne katmış hiç durmaz

Bu iman ile kardeşlik bilin ki hiçbir gönlü yakmaz

Yalnız nefret kin ile olanları yakar yerinde durmaz

Biz bu âlemde kardeşlik iman ile uyandık

Nefret ile gezenleri mezar kazdık içine koyduk

Sabır ile gezdik biz sanmayın nefretinize uyduk

Son nefesinizi vermeden uyanın diye biz bekledik

Biz nefreti yazmayız merhamet ile gezeriz tarih yazarız

Nefret kini ile dolaşıp yakanın mezarını derinden kazarız

Yarınlarımıza bizler merhametle gülümseyerek bakarız

Sanmayın biz sizi nefretinizle adam yerine koyduk nefretinizle yakarız

Bakın tarihe nefret ile gezenler ölür iken kıvrandı

Sanmayın gittiği yerde melekler onlara iyi davrandı

Ateş ile yandılar sonsuz elem içinde kendileri istedi yandılar

Nefret ile şeytan peşinde gitmeyin dedik kendileri kandılar

Ecdadım gönlünde merhametle imanı cihanda gezdirdi

Nefret kin ile gezenlerin cümlesini canından bezdirdi

Aman dileyene eli kalkmadı dilemeyen ise ecel şerbeti içirdi

Cümle gönüllere iman ile edep hırkasını tevazu ile giydirdi

Bazen ava giderken avcı yolda kendisi avlanır

O av olma ile yüreği elem ile sızım sızım sızlanır

Tam kalkar iken birde kendi kurduğu tuzak ile yakalanır

Sanma sen ey avcı nefret kin sana bulaşmaz,

 İşte adaletin oku yüreğine böyle saplanır

Kul Mehmet’im herkese yeter bu güzel cennet cihan

Dertli gönüllere derman ile koş o derdine tercüman

Unutma kul sana kalmaz dünya bak unuttun yaşadığın imtihan

Hepimiz misafiriz bu dünyada kaldığımız handa kapı kapanır yıkılır han

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)