Karanlığa Gülümseyen Adam

Bugün yine eski defterleri karıştırdım bir bir

Her şey silikti tıpkı seninle benim gibi

Ne güzel silmiştik her şeyi kendi elimizle

Ben o kadar yalvardım silmemek için

Sen hiçbir kurtarma çabası göstermedin çabanla

Sildin her şeyi bir kalemde çektin gittin bir hırsla ağlamadan

Bekledim bir gün karşılaşırız diye bir yerde sokakta

Görürüm seni sendeki seni ne haldesin diye

Onca ay gezdim sokakları her gün adım adım karşılaşırız diye

Sonra dönüp yüzüme bakmazsın diye saklandım karanlığıma

Karanlık beni senden daha çok sardı aldı kucakladı

Sen silerken karanlığım gözyaşlarımla beni yeniden yazdı

Sayfa sayfa cilt cilt roman oldu sensiz hayatım

Adını da karanlığa gülümseyen adam koydum

Suç benim değil senindi sen biliyorsun

Belki o yüzden gelip beni karanlığımdan çıkarmıyorsun

Sende haklısın bende olsam aynısını yapar mıydım bilmiyorum

Ama bir korkak gibi bakardım suçumla günahımla yüzüne

Görmemezlikten gelmezdim eller gibi koşardım

Sen sarar mıydın yeniden o muamma

Ama senin gibi bir kere sevince pişman etmezdim her halde

Ellerimi odamı ömrümü bomboş bıraktın

Boşluğa ben koştun sen neye koştun bilmiyorum ama

Sen biten şarkımızla bittin

Sen gülmeyen yarınları yanımda bırakırken

Belki de kendi mutsuzlukla dolu yarınına koştun gittin

Esti bir rüzgâr keskin keskin

Güldürmedi o felek kapattı sana gelen yollarımı

Viraneler oldu yuvam çadır kuramadım

Kesti eserken rüzgâr iplerini açıkta kaldım

Ben çıplak gönlüm bedenim çıplak

Hamama yakışan çıplak gibi yakıştım yalnızlığıma

Örtemedim üstümü üşüdüm dondum

Ben üstümü örtükçe rüzgâr ile felek açtı

Ben yoruldum onlar yorulmadı bıraktım her şeyi

Şimdi rüzgâra ve feleğe karşı çırılçıplak oturuyorum

Artık ne rüzgâr esiyor ne de felek benimle uğraşıyor artık

Mehmet Aluç /Kul Mehmet