Güvendiği Dağlar Yıkılır

Elinde tokmak davula vurdum sanır

Belli oldu rengi astı astarı yanılır

İsyan sanır başkaldırı sanır kana el sürer kandırılır

Yankılanır sesi feryat ile güvendiği dağlar yıkılır

Aradığını bilmez aradığını bulmaz saldırır

El âlemin oğlu nede güzel kendisini kandırır

Bal diye ağzına bir lokma sürer zehir yandırır

Yankılanır sesi feryat ile güvendiği dağlar yıkılır

Yolların inişi çıkışı bakışı karıştı yolun bulamaz

Zehir şerbet hazırlar susanınca içer derman olamaz

Bunca nefreti kini taşıyan şeytandır insan olamaz

Yankılanır sesi feryat ile güvendiği dağlar yıkılır

Kul Mehmet’im bırak görsün kırdığı dalı kestiğini

Boş yere elin kana bulayarak sebepsiz gezdiğini

 Görsün edepsizce gülerek onlarca gönül ezdiğini

Yankılanır sesi feryat ile güvendiği dağlar yıkılır

Mehmet Aluç (Kul Mehmet)