Bu Düşmana Karşı çıkılan Son Sefer

Ey Çanakkale’m ufkunda eser düşmandan rüzgâr

Görenler der ki sanki yağıyor denizden keder

Göğsünde iman ile yola çıkmış karşı geliyor nefer

Bu düşmana karşı çıkılan son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Bombalardan Çanakkale de toz duman düşman vermiyor aman

Nefer elinde süngü göğsünde iman vatan bölünmez şimdi değil diyor zaman

Düşman vicdansız anlamaz yok dini imanı vurdukça vurur ortalık duman duman

Bu düşmana karşı çıkılan son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Çanakkale bembeyaz bürünmüş serilmiş toprağa hazır kefen

Şehadete koşuyor ecdadım on sekiz yaşında evlat Allahu Ekber derken

Vatan toprağı çiğnenmez vatan namusumdur diye ölüme koşuyor ötelerde yârine gülümserken

Bu düşmana karşı verilen son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Düşman sandı sönecek göğsümüzdeki o nurdan iman

Ah bilemedi ecdadım neferim imanı ile vermez sana aman

Vatanı için şahadeti beklerdi sofrasında işte dedi şimdi bu o zaman

Bu düşmana karşı çıkılan son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Ah düşman dedi Türk artık bulamaz artık dermanı

Rahman gönlüne verdi imanı şahadeti Resul yetiştirdi güçlü kuvvetli dermanı fermanı

Vatan için ölmek cennete gitmektir şehit olanlar ölmez namusu korumak farzdır al göğsüne dedi imanı

Bu düşmana karşı çıkılan son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Düşmanın yüzünde anlamsız derin korku anlaşılmaz bir ifade

Nasıl olur nasıl yeniliriz onlara yüz piyade bizde binlerce piyade

Bilmez iman milyarlarca piyadeye denk gönül onunla ziyade

Bu düşmana karşı çıkılan son sefer şehadete koşuyor işte nefer

Mehmet Aluç