Aç
sana sen gönül denilen kapını tüm kullara, mutluluk tek başına yaşanmaz bilmen
gerekir. Paylaşmak mutluluk getirir. Marifet denen güzellikle aç kollarını sana
doğru gelen kullara, açmazsan kollarını hep yalnızlık yangını içinde yanarsın, halini
sual eden bir kul bulamazsın…
Bereket
ile dolu gönlü, kıtlık çölüne çevirmeye çalışan kullar ne kadar aptal, bilgisiz…
Gönlün kir ile dolu ise temiz gönüllü olanın peşinde yürü, yüreğini tertemiz
eyle budur bu âlemde elinde kalan…
Dil
denilen gönül kapısını şerden, yalan sözlerden uzak tut, o kapı bozulunca sende
bozulursun, sevgiliye gönül güzelliği ile mutluluğu yaşatan değil midir? Dil
denilen o et parçasını edep ile yıka, iman ile donat, kuran ile nur eyle, ondan
sonra mutluluk neymiş gör gayri… Selam ve dua ile…
Mehmet
Aluç
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder