Senden Önce Ben Yıkılıyorum

Üflenince sönen musibet düşüncelerin aylak limanında

Tank gibi ezen barbar yangını gözlerinin kahreden narası

Bir yazın şafağında yüreğinde gömülü insansızlığınla

Ölüm pençeleri sunan sözlerinle cüzzamlı sesinle

Özgürlük furyasını yıkıyorsun hangi limanda öleceğini bilmeden

Kendi fikrin olmayan fikirlere sen fikirsizlik köleliğine doğru yürürken

Ben sana acıyarak bakıyorum sana acıyarak bakarken kendime acıyorum

Uzatamadığım elimin sancıları ile baş başa kalırken

Sana ve bana gülenlerin sarhoş yürekli naraları kulaklarımı sağır ediyor

Titreyen dudaklarım unutulmuşluk şarkılarını söylerken senden önce ben yıkılıyorum

Sen yıkılmadan önce seni kollarımla yıkılmaman için tutmayan aciz kollarım için ağlıyorum

Solgun gölgeler hep şehirleri istila ederken

İnsanlar suskun iken ben ağlıyorum

Suskunluğa

Bakışsız ’lığa

Arkasını dönüp bakmayanların hissizliğine

İdam sehpası tekmeleyenlerin vicdansızlığına ağlıyorum

Beleş kahvehane de beleş çay yudumlayanların sevinci ile

Onlar son yudumlarını içerken

Ben eksik kalan yanımla sayıkladığım güzel yarınsız ’lığımla

Kaldırıma düşerken kokuşmuş cesetlerle beraber

Ceset torbalarına giriyor bedenim

Mehmet Aluç